Distopijski prikaz SAD-a koji tone u dekadenciju Coppola uspoređuje s republikanskim starim Rimom, pridružujući likovima imena i citate antičkih figura i gurajući rimske bakanalije na teritorij velegradskih noćnih klubova. Pazi se pritom na scenografiju, ekranom promiču toge i tunike, ljudi se vraćaju analognim automobilima i TV kamerama, a njujorški skyline dočekuje nas netaknut. No, njegov je Catilina ispao nedefinirana individua, filantrop s autoritarnim nagnućima, recitator Hamletova solilokvija a k tomu i mladi nobelovac (?) koji u par navrata bez jasno obrazloženog mehanizma zaustavlja i vrijeme.

Ubačen je u fabulu i čudotvorni element imenom megalon, čija nam svojstva ostaju slabo dokučiva. Coppolin izlet u nepoznato ima vrlo malo čvrstih uporišta, za što prvenstveno brine tercet sporednih glumaca koji mu donose emociju. Kad odgledate Coppolin zbrčkanu reminiscenciju na antički Rim začinjenu sporadičnim kritikama trumpizma, shvatite da doista nije riječ o konvencionalnom filmu. Cilj je očito bio publici podvaliti metafizičko iskustvo koje se otelo nadzoru i završilo u nizanju međusobno nepomirljivih motiva, valjda kao dokaza da je autor erudit. Dubrovački vjesnik… Forum

Megalopolis: Coppolina antička Amerika je konfuzan filmski pokus – Monitor.hr.